"Мойшэ Кульбак стварыў цікавы метафарычны тэкст пра дасягненні прагрэсу, якія ён верагодна нават не бачыў сваімі вачыма. Мне падаецца сучасным і сваечасовым паразважаць аб гэтым. Гэты музычны эксперымент - магчымасць адкрыць дыялог з аўтарам праз стагодзi і ўзняць пытанне ўзаемаадносін чалавецтва і яго дасягненняў.

Цягнік цяпер як стары добры пёс, але з якімі пачварамі мы сутыкнемся заўтра? Як падрыхтавацца да будучыні? Чыя гэта будзе песня? Штучны інтэлект спросціць чалавечае жыццё ці адменіць чалавека, ці паўстанне робататэхніка і як глыбока дойдзе чалавечая адзінота - пытанні адкрытыя."

"Адзін з раньніх вершаў Кульбака, напісаны ў Коўне ў 1917 годзе, у ім аўтар вырываецца з усіх лякальных кантэкстаў і шукае сябе ў глябальных ляндшафтах мадэрнізму. Кульбак, народжаны на мяжы штэтлу і беларускай вёскі, ня здрадзіўшы «лясам і палям», знайшоў сваю стыхію ў горадзе, тэхналягічным прагрэсе, поступе цывілізацыі — культуры чалавецтва ў самым шырокім сэнсе. Верш «Культура» ўвайшоў ва урбаністычны цыкл «Пад задымленым небам» яго першага зборніка вершаў, у гэтым цыклі адчуваецца подых літаратурнага авангарду, істотна пашыраюцца тэматычныя і стылістычныя абсягі ідышскай паэзіі. Кульбак стварае візуальныя вобразы, якія арганічна ўпішуцца ў стылістыку выяўленчага мастацтва і дызайну 1920-х гадоў і адгукнуцца сёньня ў рэтраспэкцыях дызэльпанку. Ён захапляецца цудоўным новым сьветам, адчуваючы сябе ягоным усемагутным творчым уладаром — не зважаючы на тое, што ХХ стагодзьдзе ўжо распачало сваю крывавую храналёгію войнаў, тэрору і гвалту. Яму ўсё яшчэ «сьвецяць сонцы праз прызмы вострых крышталяў», ён усё яшчэ верыць у Культуру…"